Storm voor de stilte

Er wordt meer tegen mij gesproken dan ik te zeggen heb. Het is daarmee verstandiger dat ik even stil ben. Ik ben er echter wel .. en lees, luister en zal moeten doen.

Het zijn maar letters, afgesproken norm
mijn vingers spreken tegen vrienden die mij niet horen
gelezen wil ik worden, spiegelende beek, lawine , storm
het zijn echo’s van mijn ego, het echte is zo verloren
ben ik alleen vriend voor mijn eigen oren?

Ach, het zijn maar woorden
op scherm, papier snijdend en oprecht
maar het blijven pixels, vlekken inkt,
tweedimensionaal en niet gezegd

driedimensionaal niet gedaan,
zelfs gesproken blijken mijn woorden letters te blijven
Ik hou nu maar mijn mond stil aan
en mijn vingers zullen even zwijgen

Encounterende bouwstenen

Sprekend over “encountering” … Ik word geraakt. Als God spreekt, kan ik niet anders dan heel stil zijn. Ik ben gaan zoeken naar bouwstenen uit de brieven voor een sterke gemeenschap.
En nu lichten er woorden voor mij op in 1 Petrus 1:13 - 25 en ik kan niet anders dan ze gewoon hier neerzetten. Ik begon met woorden te accentueren... maar dat kan de Here God zelf wel bij ons allemaal!

Laat uw geest daarom voortdurend paraat zijn, wees waakzaam en vestig al uw hoop op de genade die u ontvangen zult wanneer Jezus Christus zich openbaart. Wees als gehoorzame kinderen en geef niet opnieuw toe aan de begeerten waardoor u vroeger, toen u nog onwetend was, werd beheerst, maar leid een leven dat in alle opzichten heilig is, zoals hij die u geroepen heeft heilig is. Er staat immers geschreven: ‘Wees heilig, want ik ben heilig.’ En aangezien u hem die iedereen beoordeelt naar zijn daden, zonder aanzien des persoons, Vader noemt, moet u tijdens uw leven als vreemdeling ook ontzag voor hem hebben. U weet immers dat u niet met zoiets vergankelijks als zilver of goud bent vrijgekocht uit het zinloze leven dat u van uw voorouders had geërfd, maar met kostbaar bloed, van een lam zonder smet of gebrek, van Christus. Al voor de grondvesting van de wereld is hij door God uitgekozen, en nu is hij, aan het einde van de tijd, verschenen omwille van u. Door hem gelooft u in God, die hem uit de dood heeft opgewekt en hem laat delen in zijn luister, zodat uw geloof tevens hoop is op God.
Nu u gehoorzaam bent aan de waarheid, is uw hart gelouterd en kunt u oprecht van uw broeders en zusters houden; heb elkaar dan ook onvoorwaardelijk lief, met een zuiver hart, als mensen die opnieuw zijn geboren, niet uit vergankelijk maar uit onvergankelijk zaad, door Gods levende en altijd blijvende woord. ‘De mens is als gras en zijn schoonheid als een bloem in het veld: het gras verdort en de bloem valt af, maar het woord van de Heer blijft eeuwig bestaan.’ Dit woord is het evangelie dat u verkondigd is.

De encountering community

Tsja, en dan word je toch bepaald bij: is dit het type kerk dat ik voor ogen heb? Ik wil dan nog iets verder kijken: is dit de gemeenschap zoals God die voor ogen heeft? Daarbij is het mijn inziens veel te makkelijk om zomaar “nee” te zeggen, maar eveneens om direct “ja” te zeggen. Ons blikveld verruimen – of misschien wel verengen – naar Gods visie is niet zo makkelijk (met elkaar blijven we interpreteren), maar het zal steeds de Bijbel zijn waarnaar we moeten refereren of onszelf aan moeten (laten) toetsen en op die basis pleit ik voor een encountering church of zo je wil: community.

De ervaringen, pijn en twijfels op grond waarvan meerdere mensen bijna revolutionair hun zoektocht beginnen buiten de “staande” en bekende organisatie van kerken en gemeentes, hebben o.a. drie aspecten in zich:

• Eindpunt

Deze mensen besluiten na veel gesprek, gebed, aarzeling dat zij hun oude gemeenschap achter zich laten en vaak in eerste instantie dakloos worden. Wat gebeurt er met de relaties die men in de bestaande omgeving heeft?

• Startpunt

Met een open blik - ha! misschien zelfs verlangend naar een nieuw denkraam - is men bereid oude vanzelfsprekendheden ter discussie, ter overweging te stellen. Beweegt men ook naar gelijkgestemden.

• Signaal

Het feit dat meer en meer mensen iets missen in de bestaande situatie – of ergens tegenaan lopen - behoort te worden opgevangen als signaal áán die bestaande gemeenschap. Die signalen zijn uiteraard persoonlijk en divers, maar zullen bij onderzoek blijken goed samen zijn te vatten in enkele rubrieken.

Eindpunt is startpunt, waarna een route wordt gevolgd die persoonlijk en heel divers is, maar ook vaak samenloopt in initiatieven die onder de verzamelterm emerging church langzaamaan bekender worden. Emerging – een opborrelende, ontwikkelende gemeenschap. Luctor et Emergo, “ik worstel en kom boven”. Het bovenkomen zijn de initiatieven, de worstelingen zijn signalen.

En dat is hetgeen wat mij nu boeit: waarin zijn die signalen samen te vatten? Hoe bereid zijn de “bewegenden” hun beweegredenen te geven , hoe eerlijk zijn die redenen en vooral: hoe bereid zijn de gemeentes in leiding en leden om lerend te luisteren? Ondanks de stappen van mij en Marianne wil ik die vraag ook aan onszelf stellen.

Ik geloof niet in het afgeschreven zijn van de huidige structuren, ik denk dat de menselijke interactie, in welke samenwerkingsvorm dan ook , steeds de kwetsbare schakel is. Tevens denk ik dat wij gemeente “anchored to the Rock, but geared to the times“ moeten zijn, vast verankerd met de tijd mee gaan.

Ik pak er één generieke (samenvattende) beweegreden uit: Men voelt een steeds grotere afstand tussen elkaar in de gemeente en tussen de Heiligheid van God en de wijze waarop er wordt samengekomen. Als wij een lerend luisterende gemeente willen zijn (en de kaders daarvan vind ik terug niet alleen in het boek Handelingen, maar ook in de brieven van Paulus, Petrus, Johannes en Jacobus aan de gemeentes en hun leiding ), dan zullen we meer encountering moeten zijn.

Encountering als elkaar van hart tot hart ontmoetend. Dat zal hoogstwaarschijnlijk grenzen stellen aan de grootte van kerkelijke gemeentes; men moet elkaar ook kúnnen ontmoeten. En dan ook samen encountering, samen tegen zaken oplopen, die durven te benoemen en te doorleven. Een encounter kan ook een harde noot zijn die moet worden gekraakt. Gemeenteleiding is liefdeloos als zij niet broeder- of zusterlijk mensen aanspreken op hun gedrag of geestelijke ontwikkeling. De gemeente als geheel wordt slap als wij onze herders laten aanmodderen en de gesprekken niet aandurven.

Encountering the Highest. Het gaat helemaal niet om ons, hoe onprettig we dat ook vinden; het gaat niet om het plezieren van onze eigen zintuigen. Hoewel dat wel hetgeen is wat vaak de hoofdrol speelt. Primair en uiteindelijk gaat het om de Heilige God zelf en dat Hij onze levens tot Zijn beschikking heeft. Durven wij Hem zo te ontmoeten, ons doen, laten en denken aan Hem te toetsen? Niet alleen bij onze zondagse diensten, maar in het leven van alledag en met allemens?

Dit zijn de ontmoetingen zoals God aangeeft in de Bijbel waar Zijn hart naar uitgaat. Als wij die ontmoetingen niet wensen … “dan moet iemand maar de deuren sluiten” (Maleachi 1:10).

Rob

Stilte geen stilte

Antennes staan open
Ik zoek
zelfs het minste fluisteren
te galmen in mijn hart
Ik wil niet doof zijn voor de stilte
maar luisteren
naar wat in eenvoud vlamt

Zenders staan aan
Bereiken de woorden hun roos?
Luisteren, wil spreken…
Stilte is dit moment liefde loos alarm loos

Soms moet er iemand zijn, die de waarheid benoemt, waarmee een ander uit zijn schijnwereld kan stappen. Wil jij luisteren? Wil jij stem zijn? Ik ben geraakt dooor John Ortberg op de Global Leadership Summit. Hij wees op Mordechai uit het bijbelboek Esther; Mordechai's woorden bewogen uiteindelijk Esther en door hun beider spreken kwam er een keer in het lot. Al verder hierover nadenkend: jij of ik zouden ook Haman kunnen zijn, die een zelfgerichte strijd voert. Ik wil dat niet denken, maar ik moet die vraag ook eerlijk beantwoorden.

-

Als ik, als wij, nu niet spreken in de huidige situatie, kán er niet gehoord worden. Liefde als drijfveer van de vragen, van onze woorden. Liefde voor elkaar en God wil licht en waarheid brengen. Onze antennes voelen geen loos alarm! Maar .... blijft het stil, blijft de schijn.

-

Rob

De thermometer erin!

Regelmatig lees ik tegenwoordig artikelen – en zelfs een boek (Revolution) die gaan over het begrip ‘emerging church’. Een kerkontwikkeling naast en anders dan wat wij als standaard kennen. In die overwegingen zijn ook evangelische en pinkstergemeentes als traditioneel te beschouwen. De tijd gaat dus vlug, je bent traditioneel voordat je het weet. En waar kou is moet men warmte zoeken….

Meerdere elementen uit de emerging gedachte spreken me aan: deel je leven meer met anderen dan alleen op zondag of op een kringavond.. áls er al sprake is van delen op die momenten. Openheid, luisteren, gesprek, samen jezelf zijn en samen voor Hem. Gerichtheid op de ander (gelovig of niet) en op God. Bij enkele andere elementen heb ik (nog) vraagtekens, maar dat komt ook omdat ik niet weet hoe dat dat in de praktijk gaat: georganiseerd pastoraat, geestelijke verantwoordelijkheid, blijven in de ‘gezonde leer’, de groepschemie, enz. Maar goed, er zijn vast deskundigen die mij hierin duidelijkheid kunnen verschaffen (roept u maar!).

Boven dit alles heen blijven voor mij de uitdagingen staan: Wil ik mijn leven met God wel delen met anderen? Ben ik bereid mee te laten kijken in wat ik doe en niet doe? Zoek ik de relatie met andere mensen op en koester ik die? Kijk ik verder dan mijn neus lang is en bén ik er wel voor de ander? Om bij mijn “bollen” te blijven: laat ik de overlap toe van mijn bol met die van een ander? Die mij een beetje kennen weten het: de intentie is er wel, maar ik blijf al gauw aan de zijlijn staan. Ik geniet écht van die mensen die het contact met Marianne en mij warm houden, die óns warm houden! Ik ben blij dat Marianne socialer is dan ik, maar dat ontslaat mij nog niet. Het zal wat kosten, maar ik wil óók iemands hart voelen en mijn hart delen.

Ik denk dat, waar wij bereid zijn verbroken, open en eerlijk te staan voor elkaar en de Here God - elkaars hart zoeken in liefde en waarheid – dat wij dan, als individu, gezin en gemeente (traditioneel, emerging of anderszins) een bron van warmte en aandacht voor de mensen om ons heen zijn en vrucht kunnen dragen. Als wij Gods handen en voeten in de samenleving willen zijn, dan zijn spijkerwonden onontkoombaar.

Rob

Oplichtende stromen

Kan je verdrinken in de droogte
Stom onmachtig grijpen aan wat
onvast uit je handen glijdt,
het vaste water onder je voeten kwijt?

De vuurtorens schenken richting
maken beweging mogelijk waar zij blijven staan
Maar onze kiel snijdt zich vast in de bodem
zelf worden wij het anker dat ons hecht

Wie trok de stop er uit, waarnaar
beweegt de stroom?
Is het water soms zelf onze vuurtoren
die ons oplicht en ons stuurt?

Laat ik vasthouden aan dat water
ontankerd, gaande komen
Niet in de bodem, de oever of zelfs de boot
maar in Uw Handen zijn de stromen

Gouda,
8-10-2007

Over profeten, kruispunten en nadenken

Zeer regelmatig komen Marianne en ik de kleine profeten tegen deze maanden. Zo regelmatig dat ik denk dat iemand ons iets duidelijk probeert te maken… En misschien is het, zoals als je zwanger bent, je overal kinderwagens ziet – dat als je onrecht ziet, je overal kleine profeten hoort spreken? Natuurlijk, enige subjectiviteit zit erin, feit blijft dat ik zoek naar wat er tegen mij gezegd wordt. Wat wilt U dat ik doe?

Jaqueline E. van der Waals schreef “Ik weet niet, of ik zwijgen zal - of spreken.” ….en dát weet ik eigenlijk ook niet. Ik kan me maar moeilijk neerleggen bij wat ik zie gebeuren, maar vraag me steeds af of ik mijn woorden maar “weer in slaap wil schreien, opdat ze tastend niet, in blindheid, breken”.

En dan komt er deze week een GROTE profeet binnen, Jeremia 6 vers 14, een vers uit een tweegesprek van Jeremia met de Eeuwige God. God spreekt daar:
Ze verklaren de wond van mijn volk lichtvaardig voor genezen,
ze zeggen: “Alles gaat naar wens.” Nee, niets gaat naar wens!
Of zoals in de NBG staat:
Zij trachten de breuk van mijn volk op het lichtst te genezen
door te zeggen: Vrede, vrede, terwijl er geen vrede is.

Dit raakt mij, omdat ik hierin Gods bewogenheid voel met Zijn volk: Hij wil het goede voor hen, maar zij willen niet luisteren. De Schepper wil zijn schepping stilzetten om rust te laten vinden….(vers 16)
Ga op de kruispunten staan, denk na,
kijk naar de oude wegen.
Welke weg leidt naar het goede?
Sla die in, en vind rust.

Helaas, Gods bewogenheid stelt niet altijd mensen in beweging, althans niet altijd in de goede richting, want het volk ... Maar zij zeggen: “Dat doen wij niet.”

En dat brengt mij dan weer bij de bollen van enkele dagen geleden. Gods bewogenheid richt zich op ons als gemeenschap (volk is een wat onterechte term hier) Zijn hart wordt geraakt door onze onderlinge koelte en het vergeten van Hem en Zijn woorden. Ik word aangesproken om naar de “oude wegen” te kijken, waarschijnlijk smalle … Ik word aangesproken om mijn “bol” naar Hem te bewegen en daarin naar de ander.

Denk na … Wat een ruimte in deze woorden !!!!

Rob,
Gouda

Without Him life just passes by ….

Sommige teksten raken. Sommige teksten brengen iets in beweging…. of zetten stil. En dan zijn dat niet altijd bijbelteksten. Flevo Xnoizz 2007 deed mij This Beautiful Republic ontdekken. Meerdere keren heb ik ze daar gehoord … en genoten. Want het vuur in die jongens en de oprechte gerichtheid op Jezus raakt mij. En niet te vergeten de lekkere rock die ze produceren!

Eén tekst van hen doet mij iets, doet mij stilstaan bij de dood die mijn leven is. En die in mijn vorige post over de bollen centraal staat. De Here God is onze kant opgekomen, Jezus gaf Zijn leven. Zijn dood werd mijn leven. Maar hoe snel loop ik daar overheen?! Hoe snel is het christelijke leven een vanzelfsprekendheid? Slow down. We’re slowly dying … als ik doordender in vervlakkende relaties met Hem en de mensen om me heen,dan sterft er meer dan mij lief is.

Maar ik word stilgezet, Ondanks tegenstribbelingen in mij wil ik volledig voor Hem zijn. En dat kost mij mij, maar wint ons! Laat je stilzetten.

Let’s be honest
I sing because I don’t know what to do

It’s taken me a long time, to find that life is passing by

I lift my hands, I’m so desperate to feel Him

So let’s be honest, without Him life just passes by

Slow down, we’re slowly dying

But we could live again

Be lifted up in Him

I’m dead because I want to live in Jesus

But one day I will rise up I’ll try to show you who He is

His blood flows down to cause my innocence

It comes from innocence, and it carries on to me

And it flows down to cause my innocence

Because He’s innocent, He gave himself for me, for me

Rob,

Gouda