Stil en in beweging gezet

Gisteren en vandaag stil gezet door wat woorden en gedachten. En nu voel ik de zin, om dat weer te geven in deze blog. Waarom doe ik wat ik doe? Op wie of waaróp wil ik me richten, wat heb ik voor ogen? Natuurlijk zijn dit belangrijke vragen voor het leven als zodanig – levensfilosofie. Maar het gaat dieper én praktischer als ik het trek naar alledag, alledoe en alle relatie.


Deze blog ben ik begonnen enerzijds om van me af te schrijven en anderzijds om mensen wakker te schudden, aan het denken te zetten. Veel gedichten zullen wel voldoen aan het eerste, maar zijn te persoonlijk of geheimtalerig voor anderen om iets mee te kunnen. Men zal wellicht een beeld krijgen van mij als een depressief, teleurgesteld en verdrietig hoopje mens. Die teleurstelling en dat verdriet is inderdaad ook aanwezig, maar een ineengezakt hoopje mens ben ik in het geheel niet. Ik voel me juist strijdbaar en merk dat ik het niet wil en kán laten gebeuren dat een grote groep mensen mee glijdt in een proces van vervlakking en onthechting. Soms zou ik het uit willen schreeuwen “Laat dit toch niet zo gebeuren!!”… en merk ik dus ook dat ik de mensen uit de gemeente niet los kán laten.

Ik heb besloten dat loslaten van mensen niet meer te willen. Maar dan zal deze blog ook een minder expressief karakter moeten hebben en daadwerkelijk meer moeten aanzetten tot denken en actie en zelfs tot interactie .
En juist dán komt die eerder genoemde vraag weer boven drijven: waarom doe ik wat ik doe? Ooit heb ik een lijstje met drijfveren gehoord om te doen wat je doet of iets niet doet , voor beide zijn de redenen nagenoeg identiek:. In willekeurige volgorde opgeschreven en waarschijnlijk psychologisch gezien incompleet:

• Waardering van mensen om me heen
• Om geen nadeel te ondervinden
• Eigenwaardering
• Verantwoordelijkheidsgevoel
• Onvermogen om nee te zeggen
• Om iets van God (gedaan) te krijgen
• Omdat God het zegt
• Om iets anders te verdoezelen
• Omdat ik om de betrokkenen geef

Neem iets in gedachten (bijvoorbeeld jouw inbreng in de gemeente) en geef dan op de punten van dit lijstje een eerlijke reactie. Hierbij is natuurlijk heel veel te relativeren en te interpreteren, bijv. wat is het als ik iets uit respect voor een ander doe?
Als ik dit doe, dan kom ik uiteindelijk tot een schema van ten opzichte van elkaar bewegende “bollen”

En een vraag aan mij is dus: in welke richtingen beweegt mijn “bol”? Zodra de bollen elkaar gaan overlappen, dan is er sprake van relatie, gemeenschap, het speelveld van de levende ontwikkelende, emerging gemeente.
Het verlangen van de Here God naar de ander en mij staat als een paal boven water. Dat mijn bol ten opzichte van sommige mensen een duw heeft gekregen, da’s ook duidelijk….






Maar wat óók boven water staat:

“Met Christus ben ik gekruisigd, en toch leef ik, (dat is), niet meer mijn ik, maar Christus leeft in mij. En voor zover ik nu (nog) in het vlees leef, leef ik door het geloof in de Zoon van God, die mij heeft liefgehad en Zich voor mij heeft overgegeven.” (NBG / Gal 2: 20)

En

“U bent immers al gestorven en uw leven is nu, samen met Christus, verborgen in God. “
(NBV / Coll.3:3)

Uit dit stuk sterven, een makkelijker woord is verbrokenheid wil ik er in alle zwakheid voor anderen zijn. Om die ander en óm de Here God. Die beiden zijn, wie ze zijn, en zonder wie ik niet kán zijn. God heeft nog aardig wat te kneden aan mij……
Ik wil deze blog dus een gezonde richting op laten gaan, spreek mij daar gerust op aan!

Tot lees'
Rob

Heel in de bouwers handen

zie in mij een huis
zei de steen zich overwonnen
ik worstel
en U komt boven
metsel mij in een altijddurend verband
geboren in uw oven


En de bouwer brak
zichzelf en de steen;
schraapte de oude specie weg

zie ons één naast een ander
samen steun en speel
In Uw breken zijn wij gebroken
in Uw handen heel

RH,
25-9-2007
Gouda

Hoe is het mogelijk?

Hoe is het mogelijk, dat een leider in een positie komt dat er amper corrigerend kan worden opgetreden? Een leider, die - als ieder mens- keuzes maakt en misschien de verkeerde richting op gaat? En in zijn beweging wellicht mensen laat struikelen en De Gemeente beschadigd?
Hoe kan het, dat het overkoepelend genootschap er geen grip op kan hebben? De risico’s van de plaatselijke autonomie… een patstelling in het alfabet van de landelijke organisatie?

Kan het zijn, dat de plaatselijke gemeente wel de schade ziet en voelt , maar er vinger niet achter kan krijgen en men ook geen actie (meer) durft te ondernemen…. “Er zijn al zoveel mensen opgestapt die zaken wilden benoemen” … Eigenlijk letterlijk heel eng.

Pijnlijk, maar waar: de afstand die mensen nemen – in hun eigen sores of door eerder geleden schade – biedt ruimte aan het handhaven van een bezoedelde situatie. Stille acceptatie….

Hoe is het mogelijk dat een raad, een leider blijft beschermen en geen resolute stappen onderneemt? Alleen de persoon te ommuren en dan gewoon weer verder te gaan. ….
Hoe kan het, dat een leider zijn eigen bediening continueert terwijl er bosjes mensen de gemeente uitzwermen, soms, geregeld, vaak, altijd – voor kort of langdurig dakloos?

Waar is het extern adviesmes, hoe diep mag er worden gesneden? Moeten alle stemmen stil zodat de groei en vervlakking zwijgend door kan gaan?.

Ik kán het Lichaam niet verlaten, zie veel familie in de borrelende brij;
Wat moet God doen om het tij te keren? En welke vragen stellen wij?

RH
22-9-2007

Ik vraag Hem af ....

thuisloos
de hemel als dak
maar de nevel ontvlucht?

Bij Hem beschut
Zijn dood mijn leven

Wakker schudden
die nog mistig slapen?
Hoe de schijn te verbreken?

De Eeuwige ons thuis
elkaar tot last
we horen bij elkaar
maar houden we elkaar vast?

(als de waarheid niet vrijmaakt

zijn we samen ontbonden gebonden)

Joh.3: 21 maar wie de waarheid doet, gaat tot het licht, opdat van zijn werken blijke, dat zij in God verricht zijn.

Gouda
1-9-2007

Het drijfzand van geheim zonder vertrouwen

Op een basis van vertrouwen is een hoop mogelijk. In vertrouwen zijn we bereid risico’s te nemen of amper na te denken over de risico’s die we lopen. Dat hoeft dan ook bijna niet. In een zekere zin creëert ieders eigen belang ook een veiligheid voor de ander. Als christenen leggen we ons leven in vertrouwen in de handen van de Here God. Vertrouwenswaardiger kan het niet. Zelfs in die relatie ervaren we allemaal, dat volledige overgave moeilijk is…

In de sfeer van vertrouwen hoeven er sommige zaken niet beantwoord te worden, hoeven ze soms niet gevraagd te worden. Hoewel er altijd rekenschap afgelegd zal moeten worden. En dat zal ook zondermeer kunnen – openbaar of in besloten (maar open) groep. Als er op iets geen licht mag schijnen, is het karakter ervan duister.

Als vertrouwen vertrokken of beschadigd is gaat het accepteren van geheimen niet op. In het niet vertrouwen is het handhaven van een geheim gevaarlijk, soms beschadigend, misschien zelfs sektarisch. Vertrouwen vraag je niet, vertrouwen verdien je. Door te zijn wie je bent en woord en daad overeen te laten komen. Door open en echt te zijn voor iedereen. En wie ben je, als niemand kijkt?
De basis van een gemeente behoort onvoorwaardelijke acceptatie te zijn – het bloed van de Here Jezus betreft álle zonde, van leugen tot overspel, van roddel tot moord. En in Zijn liefde staan wij allemaal aan de zelfde kant. We hoeven elkaars zondigheid niet te verdoezelen, juist verstandige openbaarheid van zonde en vergeving geeft ruimte in het persoonlijk hart en versterkt de gemeente. Jezus nam geen blad voor de mond (maar ook Zijn openheid werd niet altijd gewaardeerd...).

Waar vertrouwen ontbreekt zijn geheimen drijfzand, waarin we met elkaar (zullen) vastlopen. Mist waardoor het zicht verdwijnt Sommige openheid doet natuurlijk wel pijn, maar … waarom een geheim koesteren, terwijl die tegelijkertijd het vertrouwen en de gemeente doet afbrokkelen?

RH
Gouda

Maar nog steeds gevonden

Aan het water stapte U bij mij binnen
de spetters nog glimmend op de vloer
U was altijd al bij mij betrokken
bent daar waar ik ga, wat ik doe

Niet weg te denken bron van bestaan
druipt in alle hoeken van mijn hart
In onbegrijpelijke aspecten van Uzelf
heb ik geen woord dat U omvat

dan het water dat de boom doordrenkt
mijn dood, leven , plezier en pijn
onzichtbaar aanwezige adem stem
Uit het water, van U alleen wil ik zijn

RH
Gouda
13-9-2007

Het verhaal verloren?

In de maalstroom van uren, dagen, weken
dingen te doen, niet kunnen en te laten
blijven pen, toets en woord hakkelend steken
omringd door woestijn maar van rust en ruimte verlaten

Het verhaal verloren in de charmes van het doen
aanlokkelijk gedempt licht schuurt de waarheid fijn
oog- en hartsgetuigen lossen op; als U niet spreekt, als wij niets doen
vindt het te zeggene geen stem, het te horene geen oor
en blijven wij wie we zijn

RH
Gouda
11-9-2007

Dit is mijn huis

Het glas glijdt de tafel af
zich wanhopig verzettend
tegen het onvermijdbare
kronkeling in de lucht
fractie van een seconde
kan ik terug?
de stenen rakend spat de boosheid
het glas in stukken
cirkel van pijnlijk pijn
stilte na de stilte
niets te helen

Een arm schuift
in heilige boosheid
het mensenmaaksel van tafel
stuk voor stuk onbalans
vallend, struikelend
uit het zicht
klotsende kleuren druipen
glinsterende metalen kletteren rinkelend
uit het bereik van de grijpgrage
handenwringend, maar
sprakeloos tegen het woord
de ontredderde muziek verstomt
Splinters, scherven, scheuren en een plas
en tafels die lijdzaam liggen te wachten

Aanwezig in ontzetting
brekend om te bouwen
aanwezig in de stille ruis

Laat mijn storm rusten in de Zijne


RH
Gouda,
3-7-2007

Betaald

Treurenden bied Ik troostrijke woorden
stem van een ontzoonde vader
toen de harde spijkers Zijn hart doorboorden

Vrede gaf Hij, strijd hebben wij genomen
afstand door het onheilige,
afbreken van elkaars dromen

Sterven moest Hij
Sterven moet ik
opstaan in Zijn vrede


Gouda
07-09-2007

Het dunne laagje is zoet

Het dunne laagje is zoet
de oppervlakte vlakt de randen
omwonden wond
ondoorzichtbaar laagje
wil niet zien of gezien worden

Kom met Uw licht
onomwonden waarheid

open
snijdt de pijn
stromen de tranen
maar heelt
het onverborgene
de eerlijkheid niet te schamen
de wond sluit
het litteken niet


RH
Gouda,
20-6-2007

En daar ben ik

Dit is de kerk
en dit is de toren
maar waar is de waarheid,
waar onze oren?


Het Woord wel gesproken,
het brood wel gebroken
maar diepten gedempt
en het zeer ontstoken


Dit is de kerk
en dit is geen toren;
dáár zijn de mensen,
die erin horen

RH
4-9-2007

Snippers

de envelop ligt opengescheurd op tafel
de inhoud staat voor me
een nieuwe dag
met snippers er nog aan vast
en een handtekening van de Eeuwige

aan wie geef ik
wat ik had
aan wie geef ik
wat ik heb
aan wie
ik

stof hangt opengescheurd boven de aarde
de inhoud staat
een open weg
met bloed er nog aan vast
en een handtekening van de Eeuwige

en van mij

U geeft
wat ik had
U geeft
wat ik heb
U geeft
U

Slechts ik ga onder

Het licht blijft staan
slechts ik ga onder,
-de relativiteit in mijn zijn-
In mijn beeld van verdwijnend licht
schittert plots een vlak
waarop scherp spiegelt
wat ik dacht te verliezen.
En verblind verlicht weet ik:
Zijn licht is eeuwigheid

Claddaghduff
15-7-2007

Steen op stemmen

Als de steen
op de stemmen wordt gelegd
- niet willen horen wat is –
het woord dadenloos
de rede radeloos
dan brandt het ongesprokene
wordt de diepte oppervlak
de wortel droog.
Kom met waarheid,
blus het onheilige vuur
Geef adem aan de verstikten
Verbreek het zwijgen.

RH, 27-8-2007