Een vraag die al een hele tijd gonst in ons huis is: “gaat het om God of om Zijn zegen?”. Die vraag, of eigenlijk meer de richting van het antwoord, bepaalt hoe ik sta in de dingen die mij/ons overkomen. Het bepaalt ook op welke manier ik reageer. Gisteren werd mij het boek Ruth voorgelezen. Ik hoor dan een Noömi zeggen “de HEER heeft mij met lege handen laten terugkomen “(1:21) en nu denk ik ook aan Maria die in de engel tegen God zei “mij geschiede naar Uw wil”. En dat dan weer gekoppeld aan het Onze Vader “Uw wil geschiede net als in de hemel ook op de aarde”. Zelfs Jezus’ laatste gebeden vóórdat Hij gevangen genomen werd spreken dit uit “niet mijn wil maar de Uwe”. En Jezus hééft pijn geleden. En Noömi – de gelukkige – onderging een bitter lot.
Als ik gericht ben op de zegen van God, dan ben ik als het publiek dat Jezus volgde vanwege de wonderen en tekenen. Hé, die man daar kan mij genezen! Hello, I love you, can you tell me your name? Ik realiseer me dat ik dan eigenlijk gewoon gericht ben op mijzelf en ten diepste niet op God. Zoek ik de woorden die ik graag wil horen, liedjes die mij raken, een kerk waarin ik mijn ei kwijt kan, een planning die aan mijn eisen en verlangens voldoet? Dát besef maakt me toch wel stil. Want ik weet dat aan het kruis ook ik gestorven ben en dat mijn leven van Hem is. Iets bij het kruis brengen zal mij pijn kosten.
Ik denk dat ik wat minder makkelijk behoor te zingen of zijn minst eerlijker en bewuster. We hoeven ons bestaan niet bij het oude te laten voor onszelf of omwille van onze kinderen. Misschien wil de Aanwezige God wel ánders dan wij. Maar in ieder geval wil Hij dat ik voor en van Hem ben!
(Ha! Misschien vinden we elkaar dan in Hem in plaats van elkaar kwijt te raken in onszelf! Dát kan je ook in Ruth lezen!)
"Save me from the kingdom where I am king". De band Delirious is zo gek nog niet!
RH 29-4-2008
dinsdag 29 april 2008
maandag 28 april 2008
en ik werd niet wakker ...
Ik droomde van een huis
de stenen los gestapeld
in verdroogd cement verband
zelfs het openen van een raam
deed de stenen schuren
rustend op houten raamwerk
onregelmatig wiebelige muren
Ik zag mensen spartelend door het stof verblind
en in het gruis dwarrelend
speelde een kind.
…
de stenen los gestapeld
in verdroogd cement verband
zelfs het openen van een raam
deed de stenen schuren
rustend op houten raamwerk
onregelmatig wiebelige muren
Ik zag mensen spartelend door het stof verblind
en in het gruis dwarrelend
speelde een kind.
…
RH 28-4-2008
zaterdag 26 april 2008
En als je er dan bent
En als je er dan bent
dan strijk ik rustig verder
en luister naar je verhaal
zorg voor een kopje koffie
en zoek het blik met koekjes
“pak gewoon maar”
En als je er dan bent
dan maak jij de kamer groter
horen we elkaars hart
voelen we wat we voelen
of proberen we gewoon te begrijpen
wat we nu eigenlijk bedoelen
En als jij er dan bent
dan ontdekken we Hem,
onszelf en elkaar
(door de achterdeur, benen op de bank ,
voeten op de aarde)
delen we wat de Eeuwige doet
en is geluid en stilte vol waarde
RH
23/26 -4-2008
donderdag 24 april 2008
Een loflied dat geklets overstemt…
“….overstem met je verhalen het geklets bij de bronnen
en laat ieder bij het drenken zingen van de HEER die overwon,
van de overwinning door zijn aanvoerders voor Israël behaald… “
(uit: Rechters 5: 9 – 11)
Zoals ik eerder schreef, ik hou ervan om te luisteren wat een ander leest (als het onderwerp mij tenminste een beetje interesseert ;>) Nu wordt binnen mijn gezin het initiatief (en de cursus) gevolgd van “In 2 jaar de Bijbel door”, waarbij de volledige Bijbel wordt doorgeakkerd. Nu zijn de Rechters aan de beurt (ik denk overigens nog in termen van Richteren, maar ja..) En te midden van het niet altijd even smakelijke verhaal van Barak werd mij op zeker moment bovenstaande tekst voorgelezen. Die woorden raakten zowel mijn voorlezer als mij.
Er wórdt zoveel en soms zo akelig gekletst, wij maken met elkaar al gauw zoveel lawaai dat Zijn stem nauwelijks hoorbaar is – er is zoveel show waarbij de spotlights op de vroomheid van mensen staan. God geeft een goed en vredig gevoel en dáár gaat het toch om?
NEE, ik wil discipel van Jezus zijn: laat daar waar wij onszelf, de onzen en elkaar drenken, laat ook dáár de ernst, de daden en de stem van God de Heer klinken! En mooi, in dit samen-op-God-gericht-zijn worden zowel de ezelrijders als de wandelaars betrokken: leiders, strijders en ik-wacht-op-de-tijders. Hier is verbondenheid aan de Bron en aan elkaar!
RH 24-4-2008
woensdag 23 april 2008
Where love is in da house da house is packed! (TobyMac)
Stil zijn lukt me wel. Ik duik graag een boek in – maar ik moet me dan wel kunnen concentreren. Dat ligt meer aan mijzelf dan aan mijn omgeving, daar kan ik mij goed (…) voor afsluiten. Overigens laat ik me ook heel graag voorlezen, ik geniet van de mooie of verhelderende teksten die binnen mijn gezin in boeken, bladen of op internetsites worden gevonden. Juweeltjes zitten daartussen. En in het luisteren vind ik ook de waarden van de ander.
Maar wachten is moeilijker voor mij, zeker terwijl als het van binnen brandt. Als Paulus zegt dat we onze eigen samenkomst niet moeten verzaken, dan denk ik aan méér dan de zondagochtend. Als we met een groeiende groep mensen afspreken om over enkele weken met elkaar weer te eten en te bidden, dan is het onrustig in mij, in óns. “Enkele weken”? Wat kunnen wij voor elkaar betekenen in “enkele weken”? Gigantisch veel! Zeker als je bedenkt dat een kaartje, een mailtje, een telefoontje, een bezoekje al zo veel bemoedigt en verbindt. Samen bidden lijkt op samen binden. Gods Woord roept op tot dat samen binden om ons zo samen te verbazen en groeien in wie Jezus is en wil zijn in ons leven. Efeze 3: 14-19 geeft de bouwsteen. En misschien moet mijn / ons huis dus open staan in deze “enkele weken” en wellicht langer?
RH, 23-4-2008
Maar wachten is moeilijker voor mij, zeker terwijl als het van binnen brandt. Als Paulus zegt dat we onze eigen samenkomst niet moeten verzaken, dan denk ik aan méér dan de zondagochtend. Als we met een groeiende groep mensen afspreken om over enkele weken met elkaar weer te eten en te bidden, dan is het onrustig in mij, in óns. “Enkele weken”? Wat kunnen wij voor elkaar betekenen in “enkele weken”? Gigantisch veel! Zeker als je bedenkt dat een kaartje, een mailtje, een telefoontje, een bezoekje al zo veel bemoedigt en verbindt. Samen bidden lijkt op samen binden. Gods Woord roept op tot dat samen binden om ons zo samen te verbazen en groeien in wie Jezus is en wil zijn in ons leven. Efeze 3: 14-19 geeft de bouwsteen. En misschien moet mijn / ons huis dus open staan in deze “enkele weken” en wellicht langer?
RH, 23-4-2008
dinsdag 22 april 2008
Steen zoekt stenen
om samen misschien een dam te zijn
- vast houden wat verbrokkeld drijft
om samen misschien een muur te zijn
- veilig schuilen in Zijn en elkaars handen
om samen misschien een drempel te zijn
- de weg zichtbaar door de randen
om samen misschien een haard te zijn
- in pijnlijke eerlijkheid warmte te geven
om samen misschien een pad te zijn
- stevige basis om wandelend te leven
om samen misschien een mozaïek te zijn
- veelkleurige verening van veelvormigheid
om samen misschien een toren te zijn
- de samenhang en breedte zien van wereld, ruimte en tijd
om samen misschien een huis te zijn
- waar samen samen is en Hij erbij
om samen misschien weer héél te zijn
- de ruïne voorbij…
RH 22-4-2008
maandag 21 april 2008
Common Bond Verbondenheid gevonden en gezocht.
In de jaren ’70 ben ik als 17-jarige tot bekering gekomen. Geen christelijke opvoeding genoten , werd ik op enig moment ten diepste aangesproken door God door het hart van mensen en muziek. De plaatselijke Youth for Christ groep had een Amerikaanse band naar Terneuzen gehaald en … wonder boven wonder .. enkele klassen van het Openbaar Lyceum Petrus Hondius waren verplicht aanwezig in de muziekzaal. Ik zie mezelf nog zo ginnegappend langs de rijen kapstokken schuifelen om de zaal in te gaan. Met tranen in mijn ogen zat ik uiteindelijk te luisteren. Christen zijn en dan die muziek? Dat klopte niet met mijn voorgeprogrammeerde plaatje. Jezelf voelen zoals ik deed en dan die boodschap? Het gesprekje met één van de bandleden en het doorwerken van die boodschap – veelal aan de Westerschelde dijk – heeft gemaakt dat ik me gevonden wist en uiteindelijk gewonnen gaf.
De naam van de band was “Common Bond” , een naam die ik – als ik struin op het Internet eigenlijk niet zo makkelijk kan vinden – was afgeleid van Collossenzen 3: 14 . En het is juist die tekst die bij mij de afgelopen tijd meerdere keren en in verschillende vormen terugkomt. (Tip: lees eens verschillende vertalingen van deze teksten, de moeite waard!) Wat is datgene dat ons met elkaar verbindt? Wat delen we met elkaar? In de gemeente die Paulus in het nieuwe testament voor ogen heeft omvatte die gezamenlijkheid eigenlijk alles – tot in het delen van het alledaagse. Wij zijn sterk in het beperken ….
Het is een uitdaging om in het licht van Collossenzen 3: 12 – 17 te zoeken naar onze onderlinge verbondenheid, ook daar waar die door omstandigheden onder druk staat. Gisteravond met een groep mensen bijeen gekomen om elkaar te ontmoeten, te gaan bidden en te zoeken of de Here God nieuwe dingen wil doen en wie daar een rol in heeft.. Een hoop vraagtekens en niets vanzelfsprekends. Een uitdaging van geduld, rust, luisteren en elkaar opzoeken. Ik ben benieuwd naar wat deze periode gaat brengen, laat de common bond maar versterkt en gevonden worden!
RH 21-4-2008
De naam van de band was “Common Bond” , een naam die ik – als ik struin op het Internet eigenlijk niet zo makkelijk kan vinden – was afgeleid van Collossenzen 3: 14 . En het is juist die tekst die bij mij de afgelopen tijd meerdere keren en in verschillende vormen terugkomt. (Tip: lees eens verschillende vertalingen van deze teksten, de moeite waard!) Wat is datgene dat ons met elkaar verbindt? Wat delen we met elkaar? In de gemeente die Paulus in het nieuwe testament voor ogen heeft omvatte die gezamenlijkheid eigenlijk alles – tot in het delen van het alledaagse. Wij zijn sterk in het beperken ….
Het is een uitdaging om in het licht van Collossenzen 3: 12 – 17 te zoeken naar onze onderlinge verbondenheid, ook daar waar die door omstandigheden onder druk staat. Gisteravond met een groep mensen bijeen gekomen om elkaar te ontmoeten, te gaan bidden en te zoeken of de Here God nieuwe dingen wil doen en wie daar een rol in heeft.. Een hoop vraagtekens en niets vanzelfsprekends. Een uitdaging van geduld, rust, luisteren en elkaar opzoeken. Ik ben benieuwd naar wat deze periode gaat brengen, laat de common bond maar versterkt en gevonden worden!
RH 21-4-2008
woensdag 16 april 2008
Wat ik niet voel is er niet?
Wat ik niet voel is er niet? Vanochtend bij de tandarts geweest, verdoving gehad en weer een kies in vervulling laten gaan.Die verdoving werkt nog steeds en vanaf dat ik de deur van de tandarts achter me sloot, mis ik een deel van mijn gezicht. Daar waar een paar uur geleden nog mijn rechterwang zat, de helft van mijn gebit en mijn tong bewoog is nu een gapende leegte. Ik voel het absoluut niet en ervaar eigenlijk dat het er gewoon niet is!
Ik kan dus ook absoluut niet begrijpen dat er een blauwe plek op mijn rechterwang zou zitten. Hoe kom je daarbij? Ik héb geen rechterwang!
Soms lees of hoor ik dat mensen niet kunnen begrijpen dat anderen moeilijke en pijnlijke keuzes (moeten) maken, naar hun zeggen zelfs blauwe plekken hebben. “Hoe komen die besluitnemers daarbij?? Iedereen is toch van goede wil?”
Wordt er überhaupt wel overwogen dat er zaken spelen die niet gezien worden? Zaken die verder gaan dan geklets of meningsverschillen. Niet zomaar beschikbaar voor alle zintuigen, maar zéker aanwezig. Net als mijn wang. Als ik in een spiegel zou kijken…
Ik hoop dat onze verdoving langzaam maar zeker uitwerkt, zodat we pijn sámen zullen voelen en ons richten op elkaar en Hem die weet wat pijn is. Hé, ik voel mijn tong weer!
RH
16-4-2008
Ik kan dus ook absoluut niet begrijpen dat er een blauwe plek op mijn rechterwang zou zitten. Hoe kom je daarbij? Ik héb geen rechterwang!
Soms lees of hoor ik dat mensen niet kunnen begrijpen dat anderen moeilijke en pijnlijke keuzes (moeten) maken, naar hun zeggen zelfs blauwe plekken hebben. “Hoe komen die besluitnemers daarbij?? Iedereen is toch van goede wil?”
Wordt er überhaupt wel overwogen dat er zaken spelen die niet gezien worden? Zaken die verder gaan dan geklets of meningsverschillen. Niet zomaar beschikbaar voor alle zintuigen, maar zéker aanwezig. Net als mijn wang. Als ik in een spiegel zou kijken…
Ik hoop dat onze verdoving langzaam maar zeker uitwerkt, zodat we pijn sámen zullen voelen en ons richten op elkaar en Hem die weet wat pijn is. Hé, ik voel mijn tong weer!
RH
16-4-2008
maandag 14 april 2008
De klimop: een rode draad achter een reeks van incidenten?
In onze tuin – of eigenlijk die van de buurman – staat een klimop, een hedera. Op het internet lees ik: “De naam Hedera is afgeleid van het Griekse woord haerere = zelf bevestigen.” De klimop bevestigt dus zichzelf aan het oppervlak waar hij op rust. Biedt veel mogelijkheden, heeft snel resultaat. Veelal altijd groen. Zoals ik al zei ik zie buurmans plant in ónze tuin … en daarin op de meest uiteenlopende plaatsen. En soms sta ik voor een verrassing: als ik een plantje dat op een ongewenste plaats staat uittrek, komt er een lange worteluitloper omhoog die dan gaat naar ándere plantjes, soms wel een meter lang en meerdere plantjes rijk. Waar ik eerst het verband niet zag tussen de plantjes (dan alleen dat het allemaal klimopjes zijn), zie ik dan dat het lange uitlopers zijn van één en hetzelfde…. We worden overwoekerd! Ik vind dat soms best wel eens griezelig (ooit een film gezien met overwoekerende planten?) . ALARM!
Maar ……. het gebeurt onder de oppervlakte, geleidelijk, geruisloos én soms ziet het er eigenlijk best wel aantrekkelijk uit. Nu, op deze manier kan ik het een beetje verklaren dat we accepteren dat er in het samen mens zijn, samen christen zijn, dingen gebeuren – die lang niet altijd zo aantrekkelijk zijn als een groene klimop – maar die los van elkaar lijken te liggen. Ieder mens zijn verhaal, zijn beweegredenen. Dus waarom in het geheel iets veranderen? Het zijn toch zelfstandige plantjes (of onkruid) met een eigen keus? Op deze manier wordt de waarheid van samenhang nog wel eens geweld aangedaan… en blijft de langzame overwoekering voortgaan.
Maar soms wordt er aan de plantjes getrokken of kijkt iemand verder dan zijn neus lang is en komt die rode draad te voorschijn. Er IS samenhang, verscheidene pijnlijke zaken zitten onder de oppervlakte aan elkaar vast, misschien wel al jarenlang. Niet alarm slaan is gevaarlijk en liefdeloos. Dus wil ik schrijven. Want God plant zijn gemeente in variatie, veelkleurigheid en openheid. Soms móeten we verder kijken dan onze neus lang is en de wortels onder handen nemen. Hoe lastig dat ook is, want het verstoort ons rustige leven en er komt aarde onder onze nagels. Laat onze tuin bevestigd zijn aan de Tuinman en niet alleen aan de buurman!
RH
14-4-2008
donderdag 10 april 2008
Ik ben niet waar ik wil zijn
De wil lijkt sterker dan mijn kunnen
maar kunnen stelt mijn grens
Hoewel woorden mij niet vreemd zijn
ben ik een vreemde voor mijn verhaal
gewoon een moe mens
Het kraakt, bruist en breekt
Een lawine voltrekt zich voor mijn oog
Ik voel mijn onmacht en tracht te spreken
maar mijn dove zinnen stranden
een ziel die zich neder boog
Laat sterke armen de brokken vangen
God zelf, die herdert, stelt een grens
Ik moet mij neerleggen bij mijn zwakheid
kracht zoeken, vertrouwen en van Hem zijn
gewoon een moe mens
RH
11-4-2008
maar kunnen stelt mijn grens
Hoewel woorden mij niet vreemd zijn
ben ik een vreemde voor mijn verhaal
gewoon een moe mens
Het kraakt, bruist en breekt
Een lawine voltrekt zich voor mijn oog
Ik voel mijn onmacht en tracht te spreken
maar mijn dove zinnen stranden
een ziel die zich neder boog
Laat sterke armen de brokken vangen
God zelf, die herdert, stelt een grens
Ik moet mij neerleggen bij mijn zwakheid
kracht zoeken, vertrouwen en van Hem zijn
gewoon een moe mens
RH
11-4-2008
Voorzichtig: gebroken breekbaar
Al meerdere reacties gekregen. Dank daarvoor. Nog wel even duidelijkheid benodigd over enkele punten, steeds weer voortkomend uit gesprek:
• Als ik ergens op moet letten, dan is het niet overhaast nieuwe dingen te willen neerzetten. We hebben allemaal veiligheid en rust nodig. Waarschijnlijk zijn meerderen van ons gewoon moe. Ik denk dat we zullen moeten leren om elkaar weer te vertrouwen. Daarin is de afgelopen jaren toch één en ander verwrongen. Herstel kost tijd.
• Het vragenstellen of meedenkend zoeken naar openheid is dat roddelen? Met die vraag worden we / word ik -terecht en onterecht - geconfronteerd. Er zal gesprek nodig zijn, zaken zullen benoemd worden – uiteraard vanuit de persoonlijke beleving. De angst dat dát roddelen is, moeten we nuchter bezien. Het delen van de persoonlijke ervaring is noodzakelijk en ruimtescheppend. En De Here God laat ons geweten spreken. Onze intentie is op God gericht te willen zijn, zoekend naar een heilige levenswandel. We moeten er voor waken om mensen te veroordelen. God is met ons allemaal bezig! Tegelijkertijd is niet benoemen van zaken die verkeerd gaan liefdeloos.
• Ik denk dat we ontwend zijn om naar elkaar te luisteren. We hebben allemaal – ongetwijfeld op uitzonderingen na – oppervlakkige oren. We zijn gewend om alleen naar de oppervlakte te luisteren en missen maar al te vaak de diepere beweegredenen of gevoelens van anderen. Of ik vul wat de ander (niet) zegt, al gauw aan met wat ik denk dat de ander denkt…. Ervaringen van velen van ons is, dat invullend luisteren akelige en gevaarlijke situaties oplevert. Invoelend luisteren schept meer begrip (…ik mag nog een hoop leren…).
• Laat ik maar voorzichtig zijn … gebroken waar is nog steeds breekbaar
• Als ik ergens op moet letten, dan is het niet overhaast nieuwe dingen te willen neerzetten. We hebben allemaal veiligheid en rust nodig. Waarschijnlijk zijn meerderen van ons gewoon moe. Ik denk dat we zullen moeten leren om elkaar weer te vertrouwen. Daarin is de afgelopen jaren toch één en ander verwrongen. Herstel kost tijd.
• Het vragenstellen of meedenkend zoeken naar openheid is dat roddelen? Met die vraag worden we / word ik -terecht en onterecht - geconfronteerd. Er zal gesprek nodig zijn, zaken zullen benoemd worden – uiteraard vanuit de persoonlijke beleving. De angst dat dát roddelen is, moeten we nuchter bezien. Het delen van de persoonlijke ervaring is noodzakelijk en ruimtescheppend. En De Here God laat ons geweten spreken. Onze intentie is op God gericht te willen zijn, zoekend naar een heilige levenswandel. We moeten er voor waken om mensen te veroordelen. God is met ons allemaal bezig! Tegelijkertijd is niet benoemen van zaken die verkeerd gaan liefdeloos.
• Ik denk dat we ontwend zijn om naar elkaar te luisteren. We hebben allemaal – ongetwijfeld op uitzonderingen na – oppervlakkige oren. We zijn gewend om alleen naar de oppervlakte te luisteren en missen maar al te vaak de diepere beweegredenen of gevoelens van anderen. Of ik vul wat de ander (niet) zegt, al gauw aan met wat ik denk dat de ander denkt…. Ervaringen van velen van ons is, dat invullend luisteren akelige en gevaarlijke situaties oplevert. Invoelend luisteren schept meer begrip (…ik mag nog een hoop leren…).
• Laat ik maar voorzichtig zijn … gebroken waar is nog steeds breekbaar
maandag 7 april 2008
Hoe verbonden zijn als bindende muren wegvallen?
Hoe verbonden zijn als bindende muren wegvallen? Er ontstaan geisers (warmwaterbronnen), aanwezig zijnde onderlinge verbondenheid zoekt zijn weg naar buiten: alternatieven en vormen. We zijn geen individuen meer die een eigen weg zoeken, er wordt gezocht naar samen. En het ís een aardig grote groep.
(Onderstaand open voor reactie, bijsturing en ontwikkeling)
• Het elkaar laten weten, bekendmaken van het ontstaan van initiatieven, via mond tot mond overdracht, telefoon, blog, mail of anderszins? Eenzame zwoegers (ook gezinnen) moeten weten dat er zaken borrelen en ook eigen ideeën aan kunnen dragen;
• Elkaar op de hoogte brengen mag geen stoken worden, uitgangspunt van alle gesprek en uitwisseling van ideeën moet de eigen keuze zijn; als mensen vinden dat ze goed zitten waar ze zitten dan is dat oké;
• Er is rust nodig. Mensen hebben een emotioneel zware tijd doorgemaakt of maken die nog door. Plotsklapse initiatieven kunnen gebouwd worden op een bodem van frustratie … en dat is vaak drijfzand. Al het blijvende moet eerst kunnen wortelen. Laten we daar de tijd voor nemen;
• Er is voeding nodig: eenvoudig en verdiepend bezig zijn met het Woord van God.
• Ontmoeting wel en niet organiseren: mensen zoeken elkaar al op. Mooi! Natuurlijke ontwikkeling is goed. Daarbij enkele meer georganiseerde vormen kan de stroom iets breder en dieper maken;
• Gebed en elkaar: In enkele huizen elkaar spreken over onszelf en samen bidden voor nieuwe wegen. Beginnen met op regelmatige basis samen eten?
• Samen mét: God heeft ons misschien mensen toevertrouwd in een vriendschap of gezin. Naast onze relatie met God zelf, moeten die mensen onze eerste prioriteit zijn en blijven. Ieder nieuw initiatief zal dus ook die vriendschap, dat gezin, die kinderen omvatten. Niet alleen de grote mensen dus ;>)
• Enkele visie-avonden beleggen voor een ietwat grotere groep (Ha! Zal dat in een huis passen?)
• Met elkaar willen we één ding: in openheid en verbondenheid de Here God dienen ieder moment en in alle aspecten van ons leven. We willen open ons dagelijks leven met elkaar delen. In een mate die nog openstaat. Simpel. Maar een ware uitdaging….
Deze eerste stuntelige schrijfoefening vraagt om reactie. Voel je dus vrij om te reageren. In het samen komen tot initiatieven zal eerst weinig structuur zijn. Ha! Die zal vast wel eens komen!
Groet,
Rob (7-4-2008)
(Onderstaand open voor reactie, bijsturing en ontwikkeling)
• Het elkaar laten weten, bekendmaken van het ontstaan van initiatieven, via mond tot mond overdracht, telefoon, blog, mail of anderszins? Eenzame zwoegers (ook gezinnen) moeten weten dat er zaken borrelen en ook eigen ideeën aan kunnen dragen;
• Elkaar op de hoogte brengen mag geen stoken worden, uitgangspunt van alle gesprek en uitwisseling van ideeën moet de eigen keuze zijn; als mensen vinden dat ze goed zitten waar ze zitten dan is dat oké;
• Er is rust nodig. Mensen hebben een emotioneel zware tijd doorgemaakt of maken die nog door. Plotsklapse initiatieven kunnen gebouwd worden op een bodem van frustratie … en dat is vaak drijfzand. Al het blijvende moet eerst kunnen wortelen. Laten we daar de tijd voor nemen;
• Er is voeding nodig: eenvoudig en verdiepend bezig zijn met het Woord van God.
• Ontmoeting wel en niet organiseren: mensen zoeken elkaar al op. Mooi! Natuurlijke ontwikkeling is goed. Daarbij enkele meer georganiseerde vormen kan de stroom iets breder en dieper maken;
• Gebed en elkaar: In enkele huizen elkaar spreken over onszelf en samen bidden voor nieuwe wegen. Beginnen met op regelmatige basis samen eten?
• Samen mét: God heeft ons misschien mensen toevertrouwd in een vriendschap of gezin. Naast onze relatie met God zelf, moeten die mensen onze eerste prioriteit zijn en blijven. Ieder nieuw initiatief zal dus ook die vriendschap, dat gezin, die kinderen omvatten. Niet alleen de grote mensen dus ;>)
• Enkele visie-avonden beleggen voor een ietwat grotere groep (Ha! Zal dat in een huis passen?)
• Met elkaar willen we één ding: in openheid en verbondenheid de Here God dienen ieder moment en in alle aspecten van ons leven. We willen open ons dagelijks leven met elkaar delen. In een mate die nog openstaat. Simpel. Maar een ware uitdaging….
Deze eerste stuntelige schrijfoefening vraagt om reactie. Voel je dus vrij om te reageren. In het samen komen tot initiatieven zal eerst weinig structuur zijn. Ha! Die zal vast wel eens komen!
Groet,
Rob (7-4-2008)
zondag 6 april 2008
Licht door het kogelgat
De kogel
door de kerk en
allemaal
geraakt
onszelf kwijt
elkaar gezocht
gevlucht, verstard
moe van de strijd, verward
op de knieën
leven na het schot
aarzelend de ruimte in:
de deur is van slot
te kunnen ademen
elkaar te vinden
buiten dichte muren
en geleden pijn
samen
te zijn voor Wie we zijn
RH
7-4-2008
door de kerk en
allemaal
geraakt
onszelf kwijt
elkaar gezocht
gevlucht, verstard
moe van de strijd, verward
op de knieën
leven na het schot
aarzelend de ruimte in:
de deur is van slot
te kunnen ademen
elkaar te vinden
buiten dichte muren
en geleden pijn
samen
te zijn voor Wie we zijn
RH
7-4-2008
dinsdag 1 april 2008
Bij wie thuis?
Het is zover. De beer is los, de kaarten geschud. Gaspedaal indrukken en cruisecontrole instellen op vaart en groei. We zullen doorgaan. Tot het gaatje. Het gaatje? Was dat niet het middelpunt van de zwarte vinylplaat of wat moderner het centrum van de cd? Of is het gaatje de afgrond waarin gevallen wordt als we te ver doorgaan? Zoals misschien die naald van de pick-up zou doen als de groef het gaatje in liep. Maar dát gebeurt niet met een lp … de laatste groef draait om het gaatje. Om en om. Voor eeuwig en eeuwig. Zo dichtbij en er toch niet komen… Zoveel beweging en toch geen geluid. Totdat iemand de knop in drukt, de naald omhoog tilt, de stekker eruit trekt. Dan stopt de beweging en blijft het stil. Maar pas dán kan er een nieuw geluid worden gestart. En misschien moet dat dan geen zwarte plaat zijn, maar een doorzichtige schijf, die de veelkleurigheid van het licht laat beleven. Misschien moeten we het oude idee loslaten en met iets nieuws de oude maar nog steeds verse Boodschap in de wereld leven. Rust in vrede geen vrede, leve de levende muziek … in een kleine kudde. Bij wie thuis?
RH 1-4-2008
Abonneren op:
Posts (Atom)
.GIF)
