Een vraag die al een hele tijd gonst in ons huis is: “gaat het om God of om Zijn zegen?”. Die vraag, of eigenlijk meer de richting van het antwoord, bepaalt hoe ik sta in de dingen die mij/ons overkomen. Het bepaalt ook op welke manier ik reageer. Gisteren werd mij het boek Ruth voorgelezen. Ik hoor dan een Noömi zeggen “de HEER heeft mij met lege handen laten terugkomen “(1:21) en nu denk ik ook aan Maria die in de engel tegen God zei “mij geschiede naar Uw wil”. En dat dan weer gekoppeld aan het Onze Vader “Uw wil geschiede net als in de hemel ook op de aarde”. Zelfs Jezus’ laatste gebeden vóórdat Hij gevangen genomen werd spreken dit uit “niet mijn wil maar de Uwe”. En Jezus hééft pijn geleden. En Noömi – de gelukkige – onderging een bitter lot.
Als ik gericht ben op de zegen van God, dan ben ik als het publiek dat Jezus volgde vanwege de wonderen en tekenen. Hé, die man daar kan mij genezen! Hello, I love you, can you tell me your name? Ik realiseer me dat ik dan eigenlijk gewoon gericht ben op mijzelf en ten diepste niet op God. Zoek ik de woorden die ik graag wil horen, liedjes die mij raken, een kerk waarin ik mijn ei kwijt kan, een planning die aan mijn eisen en verlangens voldoet? Dát besef maakt me toch wel stil. Want ik weet dat aan het kruis ook ik gestorven ben en dat mijn leven van Hem is. Iets bij het kruis brengen zal mij pijn kosten.
Ik denk dat ik wat minder makkelijk behoor te zingen of zijn minst eerlijker en bewuster. We hoeven ons bestaan niet bij het oude te laten voor onszelf of omwille van onze kinderen. Misschien wil de Aanwezige God wel ánders dan wij. Maar in ieder geval wil Hij dat ik voor en van Hem ben!
(Ha! Misschien vinden we elkaar dan in Hem in plaats van elkaar kwijt te raken in onszelf! Dát kan je ook in Ruth lezen!)
"Save me from the kingdom where I am king". De band Delirious is zo gek nog niet!
RH 29-4-2008
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
.GIF)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten