Even niet meer stil

Het was geen eigen keuze
wel een eigen besluit
het zuivere geweten te volgen
op een bijna onwrikbare muur gestuit

Een stap in ruimte en lucht
Los, maar nog steeds intens verbonden
Vrij ademend te zien hoe er wordt gestikt, snijdt
Wie wordt voor iets nieuws gezonden?

Vertrouwen weer in een glimlach te zien
naar iets nieuws verlangt mijn hart.
Doorbroken muur, verse specie
Control Alt Delete … Restart

RH
Gouda,
12-12-2007

Storm voor de stilte

Er wordt meer tegen mij gesproken dan ik te zeggen heb. Het is daarmee verstandiger dat ik even stil ben. Ik ben er echter wel .. en lees, luister en zal moeten doen.

Het zijn maar letters, afgesproken norm
mijn vingers spreken tegen vrienden die mij niet horen
gelezen wil ik worden, spiegelende beek, lawine , storm
het zijn echo’s van mijn ego, het echte is zo verloren
ben ik alleen vriend voor mijn eigen oren?

Ach, het zijn maar woorden
op scherm, papier snijdend en oprecht
maar het blijven pixels, vlekken inkt,
tweedimensionaal en niet gezegd

driedimensionaal niet gedaan,
zelfs gesproken blijken mijn woorden letters te blijven
Ik hou nu maar mijn mond stil aan
en mijn vingers zullen even zwijgen

Encounterende bouwstenen

Sprekend over “encountering” … Ik word geraakt. Als God spreekt, kan ik niet anders dan heel stil zijn. Ik ben gaan zoeken naar bouwstenen uit de brieven voor een sterke gemeenschap.
En nu lichten er woorden voor mij op in 1 Petrus 1:13 - 25 en ik kan niet anders dan ze gewoon hier neerzetten. Ik begon met woorden te accentueren... maar dat kan de Here God zelf wel bij ons allemaal!

Laat uw geest daarom voortdurend paraat zijn, wees waakzaam en vestig al uw hoop op de genade die u ontvangen zult wanneer Jezus Christus zich openbaart. Wees als gehoorzame kinderen en geef niet opnieuw toe aan de begeerten waardoor u vroeger, toen u nog onwetend was, werd beheerst, maar leid een leven dat in alle opzichten heilig is, zoals hij die u geroepen heeft heilig is. Er staat immers geschreven: ‘Wees heilig, want ik ben heilig.’ En aangezien u hem die iedereen beoordeelt naar zijn daden, zonder aanzien des persoons, Vader noemt, moet u tijdens uw leven als vreemdeling ook ontzag voor hem hebben. U weet immers dat u niet met zoiets vergankelijks als zilver of goud bent vrijgekocht uit het zinloze leven dat u van uw voorouders had geërfd, maar met kostbaar bloed, van een lam zonder smet of gebrek, van Christus. Al voor de grondvesting van de wereld is hij door God uitgekozen, en nu is hij, aan het einde van de tijd, verschenen omwille van u. Door hem gelooft u in God, die hem uit de dood heeft opgewekt en hem laat delen in zijn luister, zodat uw geloof tevens hoop is op God.
Nu u gehoorzaam bent aan de waarheid, is uw hart gelouterd en kunt u oprecht van uw broeders en zusters houden; heb elkaar dan ook onvoorwaardelijk lief, met een zuiver hart, als mensen die opnieuw zijn geboren, niet uit vergankelijk maar uit onvergankelijk zaad, door Gods levende en altijd blijvende woord. ‘De mens is als gras en zijn schoonheid als een bloem in het veld: het gras verdort en de bloem valt af, maar het woord van de Heer blijft eeuwig bestaan.’ Dit woord is het evangelie dat u verkondigd is.

De encountering community

Tsja, en dan word je toch bepaald bij: is dit het type kerk dat ik voor ogen heb? Ik wil dan nog iets verder kijken: is dit de gemeenschap zoals God die voor ogen heeft? Daarbij is het mijn inziens veel te makkelijk om zomaar “nee” te zeggen, maar eveneens om direct “ja” te zeggen. Ons blikveld verruimen – of misschien wel verengen – naar Gods visie is niet zo makkelijk (met elkaar blijven we interpreteren), maar het zal steeds de Bijbel zijn waarnaar we moeten refereren of onszelf aan moeten (laten) toetsen en op die basis pleit ik voor een encountering church of zo je wil: community.

De ervaringen, pijn en twijfels op grond waarvan meerdere mensen bijna revolutionair hun zoektocht beginnen buiten de “staande” en bekende organisatie van kerken en gemeentes, hebben o.a. drie aspecten in zich:

• Eindpunt

Deze mensen besluiten na veel gesprek, gebed, aarzeling dat zij hun oude gemeenschap achter zich laten en vaak in eerste instantie dakloos worden. Wat gebeurt er met de relaties die men in de bestaande omgeving heeft?

• Startpunt

Met een open blik - ha! misschien zelfs verlangend naar een nieuw denkraam - is men bereid oude vanzelfsprekendheden ter discussie, ter overweging te stellen. Beweegt men ook naar gelijkgestemden.

• Signaal

Het feit dat meer en meer mensen iets missen in de bestaande situatie – of ergens tegenaan lopen - behoort te worden opgevangen als signaal áán die bestaande gemeenschap. Die signalen zijn uiteraard persoonlijk en divers, maar zullen bij onderzoek blijken goed samen zijn te vatten in enkele rubrieken.

Eindpunt is startpunt, waarna een route wordt gevolgd die persoonlijk en heel divers is, maar ook vaak samenloopt in initiatieven die onder de verzamelterm emerging church langzaamaan bekender worden. Emerging – een opborrelende, ontwikkelende gemeenschap. Luctor et Emergo, “ik worstel en kom boven”. Het bovenkomen zijn de initiatieven, de worstelingen zijn signalen.

En dat is hetgeen wat mij nu boeit: waarin zijn die signalen samen te vatten? Hoe bereid zijn de “bewegenden” hun beweegredenen te geven , hoe eerlijk zijn die redenen en vooral: hoe bereid zijn de gemeentes in leiding en leden om lerend te luisteren? Ondanks de stappen van mij en Marianne wil ik die vraag ook aan onszelf stellen.

Ik geloof niet in het afgeschreven zijn van de huidige structuren, ik denk dat de menselijke interactie, in welke samenwerkingsvorm dan ook , steeds de kwetsbare schakel is. Tevens denk ik dat wij gemeente “anchored to the Rock, but geared to the times“ moeten zijn, vast verankerd met de tijd mee gaan.

Ik pak er één generieke (samenvattende) beweegreden uit: Men voelt een steeds grotere afstand tussen elkaar in de gemeente en tussen de Heiligheid van God en de wijze waarop er wordt samengekomen. Als wij een lerend luisterende gemeente willen zijn (en de kaders daarvan vind ik terug niet alleen in het boek Handelingen, maar ook in de brieven van Paulus, Petrus, Johannes en Jacobus aan de gemeentes en hun leiding ), dan zullen we meer encountering moeten zijn.

Encountering als elkaar van hart tot hart ontmoetend. Dat zal hoogstwaarschijnlijk grenzen stellen aan de grootte van kerkelijke gemeentes; men moet elkaar ook kúnnen ontmoeten. En dan ook samen encountering, samen tegen zaken oplopen, die durven te benoemen en te doorleven. Een encounter kan ook een harde noot zijn die moet worden gekraakt. Gemeenteleiding is liefdeloos als zij niet broeder- of zusterlijk mensen aanspreken op hun gedrag of geestelijke ontwikkeling. De gemeente als geheel wordt slap als wij onze herders laten aanmodderen en de gesprekken niet aandurven.

Encountering the Highest. Het gaat helemaal niet om ons, hoe onprettig we dat ook vinden; het gaat niet om het plezieren van onze eigen zintuigen. Hoewel dat wel hetgeen is wat vaak de hoofdrol speelt. Primair en uiteindelijk gaat het om de Heilige God zelf en dat Hij onze levens tot Zijn beschikking heeft. Durven wij Hem zo te ontmoeten, ons doen, laten en denken aan Hem te toetsen? Niet alleen bij onze zondagse diensten, maar in het leven van alledag en met allemens?

Dit zijn de ontmoetingen zoals God aangeeft in de Bijbel waar Zijn hart naar uitgaat. Als wij die ontmoetingen niet wensen … “dan moet iemand maar de deuren sluiten” (Maleachi 1:10).

Rob

Stilte geen stilte

Antennes staan open
Ik zoek
zelfs het minste fluisteren
te galmen in mijn hart
Ik wil niet doof zijn voor de stilte
maar luisteren
naar wat in eenvoud vlamt

Zenders staan aan
Bereiken de woorden hun roos?
Luisteren, wil spreken…
Stilte is dit moment liefde loos alarm loos

Soms moet er iemand zijn, die de waarheid benoemt, waarmee een ander uit zijn schijnwereld kan stappen. Wil jij luisteren? Wil jij stem zijn? Ik ben geraakt dooor John Ortberg op de Global Leadership Summit. Hij wees op Mordechai uit het bijbelboek Esther; Mordechai's woorden bewogen uiteindelijk Esther en door hun beider spreken kwam er een keer in het lot. Al verder hierover nadenkend: jij of ik zouden ook Haman kunnen zijn, die een zelfgerichte strijd voert. Ik wil dat niet denken, maar ik moet die vraag ook eerlijk beantwoorden.

-

Als ik, als wij, nu niet spreken in de huidige situatie, kán er niet gehoord worden. Liefde als drijfveer van de vragen, van onze woorden. Liefde voor elkaar en God wil licht en waarheid brengen. Onze antennes voelen geen loos alarm! Maar .... blijft het stil, blijft de schijn.

-

Rob

De thermometer erin!

Regelmatig lees ik tegenwoordig artikelen – en zelfs een boek (Revolution) die gaan over het begrip ‘emerging church’. Een kerkontwikkeling naast en anders dan wat wij als standaard kennen. In die overwegingen zijn ook evangelische en pinkstergemeentes als traditioneel te beschouwen. De tijd gaat dus vlug, je bent traditioneel voordat je het weet. En waar kou is moet men warmte zoeken….

Meerdere elementen uit de emerging gedachte spreken me aan: deel je leven meer met anderen dan alleen op zondag of op een kringavond.. áls er al sprake is van delen op die momenten. Openheid, luisteren, gesprek, samen jezelf zijn en samen voor Hem. Gerichtheid op de ander (gelovig of niet) en op God. Bij enkele andere elementen heb ik (nog) vraagtekens, maar dat komt ook omdat ik niet weet hoe dat dat in de praktijk gaat: georganiseerd pastoraat, geestelijke verantwoordelijkheid, blijven in de ‘gezonde leer’, de groepschemie, enz. Maar goed, er zijn vast deskundigen die mij hierin duidelijkheid kunnen verschaffen (roept u maar!).

Boven dit alles heen blijven voor mij de uitdagingen staan: Wil ik mijn leven met God wel delen met anderen? Ben ik bereid mee te laten kijken in wat ik doe en niet doe? Zoek ik de relatie met andere mensen op en koester ik die? Kijk ik verder dan mijn neus lang is en bén ik er wel voor de ander? Om bij mijn “bollen” te blijven: laat ik de overlap toe van mijn bol met die van een ander? Die mij een beetje kennen weten het: de intentie is er wel, maar ik blijf al gauw aan de zijlijn staan. Ik geniet écht van die mensen die het contact met Marianne en mij warm houden, die óns warm houden! Ik ben blij dat Marianne socialer is dan ik, maar dat ontslaat mij nog niet. Het zal wat kosten, maar ik wil óók iemands hart voelen en mijn hart delen.

Ik denk dat, waar wij bereid zijn verbroken, open en eerlijk te staan voor elkaar en de Here God - elkaars hart zoeken in liefde en waarheid – dat wij dan, als individu, gezin en gemeente (traditioneel, emerging of anderszins) een bron van warmte en aandacht voor de mensen om ons heen zijn en vrucht kunnen dragen. Als wij Gods handen en voeten in de samenleving willen zijn, dan zijn spijkerwonden onontkoombaar.

Rob

Oplichtende stromen

Kan je verdrinken in de droogte
Stom onmachtig grijpen aan wat
onvast uit je handen glijdt,
het vaste water onder je voeten kwijt?

De vuurtorens schenken richting
maken beweging mogelijk waar zij blijven staan
Maar onze kiel snijdt zich vast in de bodem
zelf worden wij het anker dat ons hecht

Wie trok de stop er uit, waarnaar
beweegt de stroom?
Is het water soms zelf onze vuurtoren
die ons oplicht en ons stuurt?

Laat ik vasthouden aan dat water
ontankerd, gaande komen
Niet in de bodem, de oever of zelfs de boot
maar in Uw Handen zijn de stromen

Gouda,
8-10-2007

Over profeten, kruispunten en nadenken

Zeer regelmatig komen Marianne en ik de kleine profeten tegen deze maanden. Zo regelmatig dat ik denk dat iemand ons iets duidelijk probeert te maken… En misschien is het, zoals als je zwanger bent, je overal kinderwagens ziet – dat als je onrecht ziet, je overal kleine profeten hoort spreken? Natuurlijk, enige subjectiviteit zit erin, feit blijft dat ik zoek naar wat er tegen mij gezegd wordt. Wat wilt U dat ik doe?

Jaqueline E. van der Waals schreef “Ik weet niet, of ik zwijgen zal - of spreken.” ….en dát weet ik eigenlijk ook niet. Ik kan me maar moeilijk neerleggen bij wat ik zie gebeuren, maar vraag me steeds af of ik mijn woorden maar “weer in slaap wil schreien, opdat ze tastend niet, in blindheid, breken”.

En dan komt er deze week een GROTE profeet binnen, Jeremia 6 vers 14, een vers uit een tweegesprek van Jeremia met de Eeuwige God. God spreekt daar:
Ze verklaren de wond van mijn volk lichtvaardig voor genezen,
ze zeggen: “Alles gaat naar wens.” Nee, niets gaat naar wens!
Of zoals in de NBG staat:
Zij trachten de breuk van mijn volk op het lichtst te genezen
door te zeggen: Vrede, vrede, terwijl er geen vrede is.

Dit raakt mij, omdat ik hierin Gods bewogenheid voel met Zijn volk: Hij wil het goede voor hen, maar zij willen niet luisteren. De Schepper wil zijn schepping stilzetten om rust te laten vinden….(vers 16)
Ga op de kruispunten staan, denk na,
kijk naar de oude wegen.
Welke weg leidt naar het goede?
Sla die in, en vind rust.

Helaas, Gods bewogenheid stelt niet altijd mensen in beweging, althans niet altijd in de goede richting, want het volk ... Maar zij zeggen: “Dat doen wij niet.”

En dat brengt mij dan weer bij de bollen van enkele dagen geleden. Gods bewogenheid richt zich op ons als gemeenschap (volk is een wat onterechte term hier) Zijn hart wordt geraakt door onze onderlinge koelte en het vergeten van Hem en Zijn woorden. Ik word aangesproken om naar de “oude wegen” te kijken, waarschijnlijk smalle … Ik word aangesproken om mijn “bol” naar Hem te bewegen en daarin naar de ander.

Denk na … Wat een ruimte in deze woorden !!!!

Rob,
Gouda

Without Him life just passes by ….

Sommige teksten raken. Sommige teksten brengen iets in beweging…. of zetten stil. En dan zijn dat niet altijd bijbelteksten. Flevo Xnoizz 2007 deed mij This Beautiful Republic ontdekken. Meerdere keren heb ik ze daar gehoord … en genoten. Want het vuur in die jongens en de oprechte gerichtheid op Jezus raakt mij. En niet te vergeten de lekkere rock die ze produceren!

Eén tekst van hen doet mij iets, doet mij stilstaan bij de dood die mijn leven is. En die in mijn vorige post over de bollen centraal staat. De Here God is onze kant opgekomen, Jezus gaf Zijn leven. Zijn dood werd mijn leven. Maar hoe snel loop ik daar overheen?! Hoe snel is het christelijke leven een vanzelfsprekendheid? Slow down. We’re slowly dying … als ik doordender in vervlakkende relaties met Hem en de mensen om me heen,dan sterft er meer dan mij lief is.

Maar ik word stilgezet, Ondanks tegenstribbelingen in mij wil ik volledig voor Hem zijn. En dat kost mij mij, maar wint ons! Laat je stilzetten.

Let’s be honest
I sing because I don’t know what to do

It’s taken me a long time, to find that life is passing by

I lift my hands, I’m so desperate to feel Him

So let’s be honest, without Him life just passes by

Slow down, we’re slowly dying

But we could live again

Be lifted up in Him

I’m dead because I want to live in Jesus

But one day I will rise up I’ll try to show you who He is

His blood flows down to cause my innocence

It comes from innocence, and it carries on to me

And it flows down to cause my innocence

Because He’s innocent, He gave himself for me, for me

Rob,

Gouda

Stil en in beweging gezet

Gisteren en vandaag stil gezet door wat woorden en gedachten. En nu voel ik de zin, om dat weer te geven in deze blog. Waarom doe ik wat ik doe? Op wie of waaróp wil ik me richten, wat heb ik voor ogen? Natuurlijk zijn dit belangrijke vragen voor het leven als zodanig – levensfilosofie. Maar het gaat dieper én praktischer als ik het trek naar alledag, alledoe en alle relatie.


Deze blog ben ik begonnen enerzijds om van me af te schrijven en anderzijds om mensen wakker te schudden, aan het denken te zetten. Veel gedichten zullen wel voldoen aan het eerste, maar zijn te persoonlijk of geheimtalerig voor anderen om iets mee te kunnen. Men zal wellicht een beeld krijgen van mij als een depressief, teleurgesteld en verdrietig hoopje mens. Die teleurstelling en dat verdriet is inderdaad ook aanwezig, maar een ineengezakt hoopje mens ben ik in het geheel niet. Ik voel me juist strijdbaar en merk dat ik het niet wil en kán laten gebeuren dat een grote groep mensen mee glijdt in een proces van vervlakking en onthechting. Soms zou ik het uit willen schreeuwen “Laat dit toch niet zo gebeuren!!”… en merk ik dus ook dat ik de mensen uit de gemeente niet los kán laten.

Ik heb besloten dat loslaten van mensen niet meer te willen. Maar dan zal deze blog ook een minder expressief karakter moeten hebben en daadwerkelijk meer moeten aanzetten tot denken en actie en zelfs tot interactie .
En juist dán komt die eerder genoemde vraag weer boven drijven: waarom doe ik wat ik doe? Ooit heb ik een lijstje met drijfveren gehoord om te doen wat je doet of iets niet doet , voor beide zijn de redenen nagenoeg identiek:. In willekeurige volgorde opgeschreven en waarschijnlijk psychologisch gezien incompleet:

• Waardering van mensen om me heen
• Om geen nadeel te ondervinden
• Eigenwaardering
• Verantwoordelijkheidsgevoel
• Onvermogen om nee te zeggen
• Om iets van God (gedaan) te krijgen
• Omdat God het zegt
• Om iets anders te verdoezelen
• Omdat ik om de betrokkenen geef

Neem iets in gedachten (bijvoorbeeld jouw inbreng in de gemeente) en geef dan op de punten van dit lijstje een eerlijke reactie. Hierbij is natuurlijk heel veel te relativeren en te interpreteren, bijv. wat is het als ik iets uit respect voor een ander doe?
Als ik dit doe, dan kom ik uiteindelijk tot een schema van ten opzichte van elkaar bewegende “bollen”

En een vraag aan mij is dus: in welke richtingen beweegt mijn “bol”? Zodra de bollen elkaar gaan overlappen, dan is er sprake van relatie, gemeenschap, het speelveld van de levende ontwikkelende, emerging gemeente.
Het verlangen van de Here God naar de ander en mij staat als een paal boven water. Dat mijn bol ten opzichte van sommige mensen een duw heeft gekregen, da’s ook duidelijk….






Maar wat óók boven water staat:

“Met Christus ben ik gekruisigd, en toch leef ik, (dat is), niet meer mijn ik, maar Christus leeft in mij. En voor zover ik nu (nog) in het vlees leef, leef ik door het geloof in de Zoon van God, die mij heeft liefgehad en Zich voor mij heeft overgegeven.” (NBG / Gal 2: 20)

En

“U bent immers al gestorven en uw leven is nu, samen met Christus, verborgen in God. “
(NBV / Coll.3:3)

Uit dit stuk sterven, een makkelijker woord is verbrokenheid wil ik er in alle zwakheid voor anderen zijn. Om die ander en óm de Here God. Die beiden zijn, wie ze zijn, en zonder wie ik niet kán zijn. God heeft nog aardig wat te kneden aan mij……
Ik wil deze blog dus een gezonde richting op laten gaan, spreek mij daar gerust op aan!

Tot lees'
Rob

Heel in de bouwers handen

zie in mij een huis
zei de steen zich overwonnen
ik worstel
en U komt boven
metsel mij in een altijddurend verband
geboren in uw oven


En de bouwer brak
zichzelf en de steen;
schraapte de oude specie weg

zie ons één naast een ander
samen steun en speel
In Uw breken zijn wij gebroken
in Uw handen heel

RH,
25-9-2007
Gouda

Hoe is het mogelijk?

Hoe is het mogelijk, dat een leider in een positie komt dat er amper corrigerend kan worden opgetreden? Een leider, die - als ieder mens- keuzes maakt en misschien de verkeerde richting op gaat? En in zijn beweging wellicht mensen laat struikelen en De Gemeente beschadigd?
Hoe kan het, dat het overkoepelend genootschap er geen grip op kan hebben? De risico’s van de plaatselijke autonomie… een patstelling in het alfabet van de landelijke organisatie?

Kan het zijn, dat de plaatselijke gemeente wel de schade ziet en voelt , maar er vinger niet achter kan krijgen en men ook geen actie (meer) durft te ondernemen…. “Er zijn al zoveel mensen opgestapt die zaken wilden benoemen” … Eigenlijk letterlijk heel eng.

Pijnlijk, maar waar: de afstand die mensen nemen – in hun eigen sores of door eerder geleden schade – biedt ruimte aan het handhaven van een bezoedelde situatie. Stille acceptatie….

Hoe is het mogelijk dat een raad, een leider blijft beschermen en geen resolute stappen onderneemt? Alleen de persoon te ommuren en dan gewoon weer verder te gaan. ….
Hoe kan het, dat een leider zijn eigen bediening continueert terwijl er bosjes mensen de gemeente uitzwermen, soms, geregeld, vaak, altijd – voor kort of langdurig dakloos?

Waar is het extern adviesmes, hoe diep mag er worden gesneden? Moeten alle stemmen stil zodat de groei en vervlakking zwijgend door kan gaan?.

Ik kán het Lichaam niet verlaten, zie veel familie in de borrelende brij;
Wat moet God doen om het tij te keren? En welke vragen stellen wij?

RH
22-9-2007

Ik vraag Hem af ....

thuisloos
de hemel als dak
maar de nevel ontvlucht?

Bij Hem beschut
Zijn dood mijn leven

Wakker schudden
die nog mistig slapen?
Hoe de schijn te verbreken?

De Eeuwige ons thuis
elkaar tot last
we horen bij elkaar
maar houden we elkaar vast?

(als de waarheid niet vrijmaakt

zijn we samen ontbonden gebonden)

Joh.3: 21 maar wie de waarheid doet, gaat tot het licht, opdat van zijn werken blijke, dat zij in God verricht zijn.

Gouda
1-9-2007

Het drijfzand van geheim zonder vertrouwen

Op een basis van vertrouwen is een hoop mogelijk. In vertrouwen zijn we bereid risico’s te nemen of amper na te denken over de risico’s die we lopen. Dat hoeft dan ook bijna niet. In een zekere zin creëert ieders eigen belang ook een veiligheid voor de ander. Als christenen leggen we ons leven in vertrouwen in de handen van de Here God. Vertrouwenswaardiger kan het niet. Zelfs in die relatie ervaren we allemaal, dat volledige overgave moeilijk is…

In de sfeer van vertrouwen hoeven er sommige zaken niet beantwoord te worden, hoeven ze soms niet gevraagd te worden. Hoewel er altijd rekenschap afgelegd zal moeten worden. En dat zal ook zondermeer kunnen – openbaar of in besloten (maar open) groep. Als er op iets geen licht mag schijnen, is het karakter ervan duister.

Als vertrouwen vertrokken of beschadigd is gaat het accepteren van geheimen niet op. In het niet vertrouwen is het handhaven van een geheim gevaarlijk, soms beschadigend, misschien zelfs sektarisch. Vertrouwen vraag je niet, vertrouwen verdien je. Door te zijn wie je bent en woord en daad overeen te laten komen. Door open en echt te zijn voor iedereen. En wie ben je, als niemand kijkt?
De basis van een gemeente behoort onvoorwaardelijke acceptatie te zijn – het bloed van de Here Jezus betreft álle zonde, van leugen tot overspel, van roddel tot moord. En in Zijn liefde staan wij allemaal aan de zelfde kant. We hoeven elkaars zondigheid niet te verdoezelen, juist verstandige openbaarheid van zonde en vergeving geeft ruimte in het persoonlijk hart en versterkt de gemeente. Jezus nam geen blad voor de mond (maar ook Zijn openheid werd niet altijd gewaardeerd...).

Waar vertrouwen ontbreekt zijn geheimen drijfzand, waarin we met elkaar (zullen) vastlopen. Mist waardoor het zicht verdwijnt Sommige openheid doet natuurlijk wel pijn, maar … waarom een geheim koesteren, terwijl die tegelijkertijd het vertrouwen en de gemeente doet afbrokkelen?

RH
Gouda

Maar nog steeds gevonden

Aan het water stapte U bij mij binnen
de spetters nog glimmend op de vloer
U was altijd al bij mij betrokken
bent daar waar ik ga, wat ik doe

Niet weg te denken bron van bestaan
druipt in alle hoeken van mijn hart
In onbegrijpelijke aspecten van Uzelf
heb ik geen woord dat U omvat

dan het water dat de boom doordrenkt
mijn dood, leven , plezier en pijn
onzichtbaar aanwezige adem stem
Uit het water, van U alleen wil ik zijn

RH
Gouda
13-9-2007

Het verhaal verloren?

In de maalstroom van uren, dagen, weken
dingen te doen, niet kunnen en te laten
blijven pen, toets en woord hakkelend steken
omringd door woestijn maar van rust en ruimte verlaten

Het verhaal verloren in de charmes van het doen
aanlokkelijk gedempt licht schuurt de waarheid fijn
oog- en hartsgetuigen lossen op; als U niet spreekt, als wij niets doen
vindt het te zeggene geen stem, het te horene geen oor
en blijven wij wie we zijn

RH
Gouda
11-9-2007

Dit is mijn huis

Het glas glijdt de tafel af
zich wanhopig verzettend
tegen het onvermijdbare
kronkeling in de lucht
fractie van een seconde
kan ik terug?
de stenen rakend spat de boosheid
het glas in stukken
cirkel van pijnlijk pijn
stilte na de stilte
niets te helen

Een arm schuift
in heilige boosheid
het mensenmaaksel van tafel
stuk voor stuk onbalans
vallend, struikelend
uit het zicht
klotsende kleuren druipen
glinsterende metalen kletteren rinkelend
uit het bereik van de grijpgrage
handenwringend, maar
sprakeloos tegen het woord
de ontredderde muziek verstomt
Splinters, scherven, scheuren en een plas
en tafels die lijdzaam liggen te wachten

Aanwezig in ontzetting
brekend om te bouwen
aanwezig in de stille ruis

Laat mijn storm rusten in de Zijne


RH
Gouda,
3-7-2007

Betaald

Treurenden bied Ik troostrijke woorden
stem van een ontzoonde vader
toen de harde spijkers Zijn hart doorboorden

Vrede gaf Hij, strijd hebben wij genomen
afstand door het onheilige,
afbreken van elkaars dromen

Sterven moest Hij
Sterven moet ik
opstaan in Zijn vrede


Gouda
07-09-2007

Het dunne laagje is zoet

Het dunne laagje is zoet
de oppervlakte vlakt de randen
omwonden wond
ondoorzichtbaar laagje
wil niet zien of gezien worden

Kom met Uw licht
onomwonden waarheid

open
snijdt de pijn
stromen de tranen
maar heelt
het onverborgene
de eerlijkheid niet te schamen
de wond sluit
het litteken niet


RH
Gouda,
20-6-2007

En daar ben ik

Dit is de kerk
en dit is de toren
maar waar is de waarheid,
waar onze oren?


Het Woord wel gesproken,
het brood wel gebroken
maar diepten gedempt
en het zeer ontstoken


Dit is de kerk
en dit is geen toren;
dáár zijn de mensen,
die erin horen

RH
4-9-2007

Snippers

de envelop ligt opengescheurd op tafel
de inhoud staat voor me
een nieuwe dag
met snippers er nog aan vast
en een handtekening van de Eeuwige

aan wie geef ik
wat ik had
aan wie geef ik
wat ik heb
aan wie
ik

stof hangt opengescheurd boven de aarde
de inhoud staat
een open weg
met bloed er nog aan vast
en een handtekening van de Eeuwige

en van mij

U geeft
wat ik had
U geeft
wat ik heb
U geeft
U

Slechts ik ga onder

Het licht blijft staan
slechts ik ga onder,
-de relativiteit in mijn zijn-
In mijn beeld van verdwijnend licht
schittert plots een vlak
waarop scherp spiegelt
wat ik dacht te verliezen.
En verblind verlicht weet ik:
Zijn licht is eeuwigheid

Claddaghduff
15-7-2007

Steen op stemmen

Als de steen
op de stemmen wordt gelegd
- niet willen horen wat is –
het woord dadenloos
de rede radeloos
dan brandt het ongesprokene
wordt de diepte oppervlak
de wortel droog.
Kom met waarheid,
blus het onheilige vuur
Geef adem aan de verstikten
Verbreek het zwijgen.

RH, 27-8-2007

Het verborgene zichtbaar

Schijnbaar rimpelloos
spiegelt stil het water
de hemel
wie peilt de diepte?
wie meet de breedte?
deint het oppervlak
met het ritme van
de aarde

Uit het niets of alles
luchtstroom beweegt de massa
uit de spiegel schrikt het schuim omhoog
waaiert het zilte wit bruisend op bewogen blauw
beukt het water op wat er niet was (?)
en is zichtbaar wat is.
diepte geen diepte
Wie stilt de stoot?
Wie heelt de pijn van de golven?

Gouda,
31-8-2007

Toch er zijn ...

Met opgegeven hoop
sta ik aan de zij-aan-wiens-zij-lijn
wil ik de hopenden aanmoedigen
wil ik geven wat ik heb laten varen
wil ik roepen zonder stem
wil ik
desondanks ter zij zijn

Gouda,
11-7-2007

Dezelfde

Gemêleerd grijs en wit
drijven de wolken hoog in het blauw
schuivend
tuimelend over elkaar
continue beweging
waar afstand stilstand lijkt

Dezelfde luchtstroom
die naast ons
ontelbare bladeren ritselt
beweegt de ontastbare wolken

Dezelfde Eeuwige
die hemel en aarde beweegt
is bewogen met de tuimeling
beweegt het ontastbare
in ons



RH
Gouda
07-07-2007

Surfen zonder plank

Spartelend
in slierten herinnering
flarden van gesprekken
woordenworsteling

Sombere confetti van gevoel
alleen samen zonder
conversaties in de lucht
de dieptes daaronder

Starend naar
drijvende vraagtekens
vol leeg vermoeid
markeren de brokstukken de twijfel
en vind ons de boei

Uit de boot

waar
het is er allemaal,
aan de basis wordt voldaan:
een genadige zee om te zeilen
een luchtstroom om te gaan

zeilen om de wind te vangen
roer dat richting houdt
zwaard te water
vriendschap die voedt en vertrouwt

maar
wat is het doel?
hoe groot de haven?
kunnen wij wel samen,
ben ik nog te schaven?

stoot mijn hoofd (en hart)
ben ik om op of aan te rekenen?
waar is de wind?
wil ik iets voor jou betekenen?

de tocht doet pijn
heb ik alles gegeven?
zoveel woorden zoveel kou
is er te zeilen op vergeven?

ik verzet me tegen het vastgeroeste
roer het onverbiddelijke gaan
geef onwillig op wat me dierbaar is
waar komt onze hulp vandaan?

daar
is het punt, ik kan niet anders
te veel schade, wordt er gehoord?
keren of een andere boot
dezelfde genade, ik wíl niet van boord……

onafwendbaar.
Ik laat touwen los
maar niet wie ik liefheb,
zal niet zenden
Ik weet mij vastgehouden
en in vertrouwen

klaar
om te wenden

Blogpoet

Ik wilde ruimte om te spreken
te luisteren en te zwijgen
een podium om met schetsen
de spanning, gevoel te overstijgen

Zo veel oren
zo weinig gezegd
lijkt uiteindelijk mesjogge
Misschien moet ik wel
op de zeepkist staan
en mijn woorden bloggen

RH
Gouda,
09-07-07