Het drijfzand van geheim zonder vertrouwen

Op een basis van vertrouwen is een hoop mogelijk. In vertrouwen zijn we bereid risico’s te nemen of amper na te denken over de risico’s die we lopen. Dat hoeft dan ook bijna niet. In een zekere zin creëert ieders eigen belang ook een veiligheid voor de ander. Als christenen leggen we ons leven in vertrouwen in de handen van de Here God. Vertrouwenswaardiger kan het niet. Zelfs in die relatie ervaren we allemaal, dat volledige overgave moeilijk is…

In de sfeer van vertrouwen hoeven er sommige zaken niet beantwoord te worden, hoeven ze soms niet gevraagd te worden. Hoewel er altijd rekenschap afgelegd zal moeten worden. En dat zal ook zondermeer kunnen – openbaar of in besloten (maar open) groep. Als er op iets geen licht mag schijnen, is het karakter ervan duister.

Als vertrouwen vertrokken of beschadigd is gaat het accepteren van geheimen niet op. In het niet vertrouwen is het handhaven van een geheim gevaarlijk, soms beschadigend, misschien zelfs sektarisch. Vertrouwen vraag je niet, vertrouwen verdien je. Door te zijn wie je bent en woord en daad overeen te laten komen. Door open en echt te zijn voor iedereen. En wie ben je, als niemand kijkt?
De basis van een gemeente behoort onvoorwaardelijke acceptatie te zijn – het bloed van de Here Jezus betreft álle zonde, van leugen tot overspel, van roddel tot moord. En in Zijn liefde staan wij allemaal aan de zelfde kant. We hoeven elkaars zondigheid niet te verdoezelen, juist verstandige openbaarheid van zonde en vergeving geeft ruimte in het persoonlijk hart en versterkt de gemeente. Jezus nam geen blad voor de mond (maar ook Zijn openheid werd niet altijd gewaardeerd...).

Waar vertrouwen ontbreekt zijn geheimen drijfzand, waarin we met elkaar (zullen) vastlopen. Mist waardoor het zicht verdwijnt Sommige openheid doet natuurlijk wel pijn, maar … waarom een geheim koesteren, terwijl die tegelijkertijd het vertrouwen en de gemeente doet afbrokkelen?

RH
Gouda