Stil zijn lukt me wel. Ik duik graag een boek in – maar ik moet me dan wel kunnen concentreren. Dat ligt meer aan mijzelf dan aan mijn omgeving, daar kan ik mij goed (…) voor afsluiten. Overigens laat ik me ook heel graag voorlezen, ik geniet van de mooie of verhelderende teksten die binnen mijn gezin in boeken, bladen of op internetsites worden gevonden. Juweeltjes zitten daartussen. En in het luisteren vind ik ook de waarden van de ander.
Maar wachten is moeilijker voor mij, zeker terwijl als het van binnen brandt. Als Paulus zegt dat we onze eigen samenkomst niet moeten verzaken, dan denk ik aan méér dan de zondagochtend. Als we met een groeiende groep mensen afspreken om over enkele weken met elkaar weer te eten en te bidden, dan is het onrustig in mij, in óns. “Enkele weken”? Wat kunnen wij voor elkaar betekenen in “enkele weken”? Gigantisch veel! Zeker als je bedenkt dat een kaartje, een mailtje, een telefoontje, een bezoekje al zo veel bemoedigt en verbindt. Samen bidden lijkt op samen binden. Gods Woord roept op tot dat samen binden om ons zo samen te verbazen en groeien in wie Jezus is en wil zijn in ons leven. Efeze 3: 14-19 geeft de bouwsteen. En misschien moet mijn / ons huis dus open staan in deze “enkele weken” en wellicht langer?
RH, 23-4-2008
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
.GIF)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten